Blog

ในบ้านไม้เก่าที่ฉันโตขึ้นมาก็มีหิ้งพระที่วางอยู่ตรงมุมของห้องนั่งเล่นซึ่งมีไหใบหนึ่งตั้งอยู่มานานเท่าที่ฉันจำได้ ไหนั้นถูกพันรอบด้วยผ้ายันต์สีแดง ซีดเก่าและมีรอยเปื้อนคล้ำ ๆ เหมือนมันถูกทิ้งไว้หลายปี ฉันถามแม่เกี่ยวกับมันหลายครั้ง แต่แม่บอกเสมอว่า “อย่าไปยุ่งกับมัน” น้ำเสียงของแม่ในตอนนั้นดุดันจนทำให้ฉันหยุดสงสัยด้วยความกลัวว่าเธอจะลงโทษฉันอีก แต่ใจลึก ๆ ก็ยังรู้สึกอยากรู้อยู่ดี เย็นวันหนึ่ง ขณะที่แม่ออกไปทำธุระ ฉันอดไม่ได้ในความอยากรู้อยากเห็น สายตาของฉันมองไปที่ไหบนหิ้ง ใจสั่นด้วยความตื่นเต้นปนความกลัว ฉันปีนขึ้นไปบนหิ้งจนทำให้เทียนไขหักตกลงกับพื้นและเหล่าพระพุทธรูปก็สั่นไหวเหมือนกับจะหล่นลงมา แต่ในที่สุดฉันก็หยิบไหมาไว้ในมือได้ ผ้ายันต์ผืนนั้นถูกรัดแน่นด้วยเชือกเล็ก ๆ สีขาว ๆ ที่มีเชื้อราสีดำขึ้นจนเป็นขนปุกปุยพันอยู่รอบ ๆ ไหที่เย็นและหนักจนผิดปกติ มีอะไรอยู่ในนี้กันนะ? ฉันคิดอย่างลังเล แต่ความอยากรู้ทำให้ฉันค่อย ๆ…

จิ๋วและเพลงเป็นเพื่อนสนิทกันมานาน พวกเขาชอบไปกินบุฟเฟต์ด้วยกันบ่อย ๆ แต่จิ๋วสังเกตเห็นว่าเพลงมักจะพึมพำอะไรบางอย่างก่อนกินอาหารทุกครั้ง ตอนแรกจิ๋วคิดว่าเพลงอาจจะภาวนาหรือขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์เหมือนที่บางคนทำ แต่คืนหนึ่งที่พวกเขาไปกินบุฟเฟต์ด้วยกัน จิ๋วแอบได้ยินเพลงพูดเบา ๆ ว่า "พี่เพชร...พี่พลอย...ถึงเวลากินข้าวแล้วนะ"   สองสามวันแรกทั้งสองก็ยังมีอาหารและน้ำเพียงพออยู่ แต่เมื่อวันเวลาผ่านไปอาหารเริ่มร่อยหรอและเพลงก็เริ่มกินข้าวมากขึ้นเรื่อย ๆ อย่างที่จิ๋วไม่เคยเห็นมาก่อน เพลงกินมากจนเหมือนกับว่ามีคนสามคนกำลังกินอาหารจานเดียวกัน จนวันหนึ่งเพลงสารภาพออกมาว่า “จิ๋ว เรามีบางอย่างที่ไม่เคยบอก พี่เพชรกับพี่พลอย...เขาตายไปแล้ว แต่พวกเขายังคงอยู่กับเรา” เพลงพูดด้วยเสียงเศร้าสร้อย “เราไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่ถ้าเราไม่กินข้าวแทนพวกเขา เราอาจจะตายไปพร้อมกันกับเขาเลยก็ได้” จิ๋วรู้สึกหนาวเยือกในใจ แม้จะหวาดกลัวคำพูดเหล่านั้น แต่เขาก็ยังคิดว่าเพลงเป็นเพื่อนที่ไว้ใจได้ ถึงอย่างนั้นสถานการณ์ในป่ายิ่งแย่ลงเรื่อย ๆ…

ที่สุดของเรื่องราวสุดหลอนของเด็กปี 1 ของมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ที่บอกเล่าความเฮี้ยนที่มีหลายคนได้พบเจอบนทางคดเคี้ยวขึ้นไปยังที่ตั้งของมหาวิทยาลัย สถานที่แห่งนี้ในเมื่อก่อนเป็นจุดสักการะบูชาของพระและผู้ที่เป็นฤาษีในสมัยก่อน ที่จะเปลี่ยนมาเป็นมหาวิทยาลัยนั่นเอง ประสบการณ์สุดสยองของรุ่นน้องที่อย่าจะบอกเล่า  ผมชื่อเนตร เป็นนักศึกษาปี 1 คณะ วิจิตรศิลป์ที่ได้ศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยที่เชียงใหม่ ในตอนนั้นผมกำลังอยู่ในช่วงแรกเริ่มเข้ามหาลัย จึงได้มีการรับน้องใหม่หลากหลายวิธี มีทั้งโหดบ้างเบาบ้าง จากรุ่นพี่ก็ดูสนุกสนานเฮฮาดีเช่นเดียวกัน แต่มีเรื่องหนึ่งที่รุ่นพี่คิดพี่พิเรนทร์มาก ล้อเล่นกับตำนานเรื่องเล่าสุดหลอน นั่นก็คือการแบกเสลี่ยงที่ทำจากไม้ไผ่แล้วใส่เครื่องเส้นวิญญาณเอาไว้ แล้วให้น้องใหม่ในคณะที่เป็นผู้ชายแบกเดินขึ้นไปตั้งแต่ประตูทางเข้ามหาวิทยาลัยจนไปถึงคณะในช่วงเวลาประมาณ 6 โมงเย็น ส่วนเหล่าบรรดาผู้หญิงรุ่นพี่ยังอนุโลมให้เดินตามบ้างขับมอเตอร์ไซค์บ้างในเส้นทางถนนที่คดเคี้ยว จนไปถึงปลายทางด้านบนประมาณ 1 ทุ่มเศษๆ หลายคนก็คิดว่าเป็นแค่เรื่องเล่าขานในช่วงเวลานานมาแล้วเท่านั้นเอง แต่ตอนช่วงเย็นเหล่าบรรดานักศึกษ าก็เริ่มกลับกันหมดแล้ว ซึ่งผมต้องคอยเช็คเก็บของปิดประตูช่วยรุ่นพี่…

อันตรายบนท้องถนนเป็นสิ่งที่เราพบเจอได้อยู่บ่อยครั้ง ถ้าหากคุณไม่ระวังก็อาจจะเป็นหนึ่งในผู้ที่ประสบเคราะห์ร้ายได้เช่นเดียวกัน ในรูปแบบของการเป็นตัวตายตัวแทน ของสถานที่นั้นๆ ก็อาจที่จะเป็นไปได้ นี่ก็คือสิ่งที่ผมได้เผชิญมาตอนที่ผมกำลังเดินทางอยู่ในจังหวัดเชียงใหม่ ที่ขึ้นชื่อเกี่ยวกับถนนที่คดเคี้ยวและอันตราย โดยเฉพาะใน “โค้งเหมืองผ่า” ผมได้พบเจอสิ่งที่เหนือธรรมชาติ ที่เกือบเอาชีวิตของผมและลูกเมียไป เรื่องนี้ผมอยากเล่าให้กับทุกคนได้ฟัง เรื่องราวของดวงวิญญาณรถทัวร์สุดหลอน ที่ทำให้เกือบตายทั้งครอบครัว  เรื่องนี้ขอเล่าถึงช่วงต้นปีที่ผ่านมาที่ผมและครอบครัวได้มีกิจกรรมได้เดินทางไปเที่ยวดอยที่ภาคเหนือ ในวันนั้นเป็นช่วงอากาศเย็นและมีหมอก ในช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาที่อากาศดีมากๆ แต่เรานั้นตัดสินใจที่จะไปพบเจอเพื่อนในช่วงเช้า จึงได้เดินทางออกมาตั้งแต่ช่วงประมาณตี 4 คนที่อยู่ในที่พักก็ต่างบอกให้ช่วยรอเ พราะว่าการขับรถตอนกลางคืนนั้น เป็นอะไรที่อันตรายสำหรับผู้ขับขี่มากๆ เลย แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะว่าผมเองก็เป็นคนที่ขับรถเป็นประจำ เป็นเรื่องปกติธรรมดาทั่วไปอยู่แล้ว ผมจึงได้พยายามบอกปฏิเสธ ทางด้านคนที่อยู่ในบริเวณแถวนั้นที่ผมได้พักอาศัยอยู่และขับออกมาพร้อมกับลูกเมีย แต่สิ่งที่ผมได้สัมผัส…