Blog

คืนหนึ่งที่ฝนตกหนักก็มีสายฟ้าฟาดลงมาทำให้นัท หนุ่มวัยรุ่นถึงกับสะดุ้ง นัทนั่งอยู่ในห้องนอนมืด ๆ คนเดียวที่มีเพียงแสงจากหน้าจอโทรศัพท์ เขากำลังเล่นเกมมือถือเกมหนึ่งที่เพื่อนแนะนำ เกมนั้นดูเหมือนเป็นเกมแนวสืบสวนไขปริศนาเรื่องลึกลับที่ต้องแก้ด้วยการหาของที่ถูกซ่อนไว้ในแตกละซีนของเกมเพื่อไขปริศนาไปหาทางออกจากห้องที่ถูกล็อกให้ได้ ในขณะที่นัทกำลังจะผ่านด่านแรก โทรศัพท์ของเขาก็เริ่มทำงานผิดปกติ หน้าจอกระพริบพร้อมกับเสียงแปลก ๆ ที่คล้ายกับการรบกวนของคลื่นวิทยุ จากนั้นเกมกลับเด้งขึ้นมาโดยอัตโนมัติ เป็นหน้าจอเกมเดิมแต่มีบางอย่างผิดแปลกไป ข้อความในเกมส่วนใหญ่เปลี่ยนเป็นภาษาแปลกประหลาดที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนและในนั้นมีปุ่มเดียวที่สามารถกดได้คือ "เล่นต่อ" นัทลังเลเล็กน้อย แต่เขาก็กดปุ่มนั้นเข้าไปก่อนที่ทันจะได้คิดอะไรเมื่อเขาลองปิดโทรศัพท์แล้วแต่ปิดไม่ได้ ทันใดนั้น หน้าจอก็เปลี่ยนเป็นภาพห้องนอนของเขาเอง ทุกอย่างเหมือนกับห้องที่เขานั่งอยู่ในขณะนั้น แต่มีบางสิ่งแปลกไป ในมุมห้องตรงหน้าต่าง มีเงาของบางสิ่งบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ เป็นเงาของคนหรือบางอย่างที่คล้ายคนซึ่งกำลังจ้องมองนัทอย่างสนใจ นัทรีบหันไปมองหน้าต่างจริงในห้อง...ไม่มีอะไรอยู่ แต่ในเกมเงานั้นค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ จนนัทเริ่มรู้สึกหนาวเย็นในร่างกายและเริ่มตื่นตระหนก…

ในช่วงวันหยุดยาวสงกรานต์ ผมออกจากบ้านเพื่อจะไปซื้อข้าว ทว่าร้านอาหารและซูเปอร์มาร์เก็ตในละแวกบ้านกลับปิดหมด ผมเดินไปเรื่อย ๆ หวังว่าจะเจอร้านเล็ก ๆ ที่ยังเปิดอยู่ แต่แทนที่จะเจอร้านอย่างที่คิด ผมกลับเจอกับห้างสรรพสินค้าปริศนาที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน "ห้างนี้มีตั้งแต่เมื่อไหร่?" ผมพึมพำกับตัวเองด้วยความสงสัย แต่ก็ยักไหล่และคิดว่าคงเป็นห้างเปิดใหม่ที่ยังไม่ดังละมั้ง ผมเดินเข้าไปในห้างและพบว่าที่นี่ดูไม่ต่างจากห้างสรรพสินค้าทั่วไปนัก มีชั้นวางของเต็มไปด้วยสินค้าหลากหลายชนิด ผมเริ่มเดินสำรวจแต่ก็เริ่มรู้สึกว่าบางอย่างไม่ถูกต้อง แทบทุกอย่างในร้านนั้นมีบรรจุภัณฑ์และป้ายขายเหมือนกับที่เราเห็นในร้านขายอาหารสัตว์ แต่สิ่งที่ขายกลับเป็น...อาหารสำหรับมนุษย์? มีทั้งอาหารกระป๋อง น้ำดื่มขวดใหญ่และของใช้อื่น ๆ ที่ทั้งหมดที่ถูกโหษณาและจัดวางอย่างเป็นระเบียบ แต่การนำเสนอสินค้ามันกลับดูตื่นเต้นและมีคำพูดอย่าง ‘มนุษย์ของคุณมีปัญหาเรื่องนี้หรือเปล่า’ ‘อยากเลี้ยงมนุษยืแต่ไม่มีเวลา’ จนทำให้ผมสับสน แต่ผมยังพยายามคิดในแง่ดีว่าอาจเป็นแค่ธีมการตลาดแปลก ๆ ของร้านนี้ก็ได้ ขณะที่ผมกำลังจะเดินออกไปจากห้าง…