Blog

สำหรับเนื้อหาและเรื่องราวที่เกี่ยวกับโรงพยาบาลก็คงจะเคยได้ยินเคยได้ทราบเรื่องกันมาอย่างหลากหลาย แต่ในครั้งนี้ผมอยากที่จะเล่าเรื่องราวของตัวเองที่ได้ประสบพบเจอกับสิ่งลี้ลับ ที่เรียกได้เลยว่าหนักพอๆ กับการพบเจอคนไข้ นั่นก็คือนางพยาบาลที่ไร้ศีรษะ เดินในยามวิกาล เป็นเรื่องที่หลายๆ คนนั้นหวาดกลัว สิ่งนั้นที่ผมได้พบเจอมากับตัว เป็นสิ่งที่ทำให้อาชีพการงานของบุรุษพยาบาลของผมนั้นได้ยุติ ซึ่งสิ่งที่ได้เจอในตอนนั้นผมเชื่อได้ว่า มันน่าจะตามหาผมอยู่จนถึงปัจจุบัน ต้นความสยองกับอาชีพการงานในฐานะของบุรุษพยาบาล  ผมเป็นบุรุษพยาบาล ตอนนั้นได้สมัครเข้าไปทำงานที่โรงพยาบาลจิตเวชของทางจังหวัดอุบลราชธานี เป็นโรงพยาบาลที่มีความเก่าแก่และมีผู้ที่มีปัญหาทางด้านสุขภาพจิตอยู่ในนั้นเป็นจำนวนมาก ต้องการบุรุษพยาบาลคอยดูแลเป็นประจำ ทำให้ผมที่เพิ่งจบใหม่และยังไม่มีงานทำเป็นหลัก ได้สมัครเข้าไปทำงานชั่วคราวเพื่อรอเวลาและมองหางานที่เหมาะกับตัวเอง ทำให้ผมได้เจอกับสิ่งที่เรียกว่าของดีประจำโรงพยาบาลอย่างแท้จริง ในครั้งนั้นผมได้เข้าเวรในช่วงกลางคืน ในเดือนที่ 8 ของปี 2562 ในตอนนั้นบุรุษพยาบาลส่วนใหญ่ไม่เพียงพอกับการทำงานในกะกลางคืนเป็นอย่างมาก เพราะว่าช่วงกลางวันก็จะมีคนไข้ในการรักษาเป็นจำนวนมาก จึงทำให้ตอนกลางคืนมีเพียงแค่ 1 หรือไม่ก็…

คนหลายๆ คนคงจะคุ้นเคยกับการเลือกซื้อของใช้ประเภทพรมเช็ดเท้าหรือไม้ถูพื้นราคาประหยัดกันอยู่ใช่ไหม แน่นอนว่าส่วนใหญ่นั้นจะเป็นสิ่งของเหลือจากทางโรงงานที่ตัดทิ้งจากการผลิตนำมากลับมาแปรรูปและจัดจำหน่ายใหม่ มีราคาที่ถูกและมีเนื้อผ้าที่ดีใช้งานง่าย กลายเป็นไม้ถูพื้นและผ้าเช็ดเท้าที่หลายคนนั้นนำไปใช้ในครัวเรือน แต่นี่อาจจะเป็นสิ่งที่คนนั้นไม่คาดคิด ทางพวกเราที่อยู่โรงงานเย็บผ้าได้ประสบมาแล้ว นั่นก็กลายเป็นเรื่องหลอนที่ทำให้การทำงานของเราน่ากังวลใจและหวาดระแวง โดยเฉพาะถ้าย้อมขาวที่ซื้อมาจากชาวบ้าน ที่นำมาขายให้กับทางโรงงาน เพื่อที่จะเอามาทำของใช้และนี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวสุดหลอนในโรงงาน ที่ทำเอาพนักงานหลายๆ คนหวาดกลัวจนถึงขั้นไม่กลับมาทำงานอีกเลย เรื่องราวเกี่ยวข้องกับสิ่งลี้ลับที่มาพร้อมผ้าขาว  ขออนุญาตท้าวความก่อนเป็นอันดับแรก ฉันชื่อเมย์ เป็นสาวโรงงานอยู่แผนกตัดชิ้นผ้าส่วนเพื่อนำไปแปรรูปทำข้าวของเครื่องใช้ ในช่วงเวลาที่เราทำงานอยู่นั้นเป็นช่วงกะบ่าย มักจะลากยาวไปถึงตี 2 ตี 3 ซึ่งได้โอทีและค่าจ้างเพิ่ม เป็นโรงงานที่ดีมากๆ เลย แต่อย่างไรก็ตามในช่วงยามเย็น เถ้าแก่เดินมาพร้อมกวักมือเรียกเหล่าบรรดาพนักงานผู้ชาย ให้ไปยกกระสอบผ้าสีขาวเข้ามา เป็นผ้าดิบหนา เถ้าแก่ซื้อมาจากชาวบ้านที่นำมาขายให้ในราคาที่ถูกๆ…

หนึ่งในเรื่องเล่าที่มาจากประสบการณ์ตรงของผู้ที่ได้เผชิญกับสิ่งลี้ลับ ด้วยการพบเจอดวงวิญญาณที่ยังไม่ยอมไปไหน นี่คือเรื่องราวของฉันเกี่ยวกับดวงวิญญาณที่ไม่ยอมจากห่างจากบริเวณที่ตัวเองตาย เป็นเรื่องที่หอพักครูที่ฉันนั้นได้ไปพักอาศัยอยู่กับเพื่อนร่วมงาน จุดเริ่มต้นของความหลอน  ในช่วงฤดูฝนฉันได้ย้ายไปทำงานอยู่ที่จังหวัดสมุทรปราการ ไปกับเพื่อนๆ ที่ได้ย้ายไปทำงานด้วยกัน ในตอนนั้นสถานที่พักของฉันเป็นบ้านพักอาศัยในรูปแบบบ้านรวมของข้าราชการครูที่เป็นผู้หญิงในโรงเรียน เป็นเรื่องปกติเป็นอย่างมากที่จะพักอาศัยอยู่ร่วมกันเสมอ มีพี่ผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ในบ้านพักแห่งนี้ออกมานั่งเล่นและพูดคุยที่บริเวณชั้นล่าง เป็นสัดส่วนโดยรวมของสาวๆ ที่ได้จัดเตรียมเอาไว้ หลายคนได้อยู่ถึงดึกดื่นในยามวิกาล แต่ส่วนใหญ่ฉันรุ่นพี่ที่อยู่ที่นี่ จะไม่ค่อยลงมาข้างล่าง หลังจาก 21:00 น. เป็นสิ่งที่พวกเราสองคนที่เป็นเด็กใหม่ของที่นี่ไม่เข้าใจมากๆ เลย แต่สิ่งที่ทำให้เรานั้นรู้สึกได้ว่าผิดปกติ นั่นก็คือตอนที่เราลงมาเข้าห้องน้ำ ได้พบเจอกับเงาคนเดินผ่านในช่วงยามวิกาล ทำให้ฉันประหลาดใจ จนกระทั่งมาถึงวันหนึ่งที่เพื่อนของฉันได้เดินทางออกไปเที่ยวข้างนอก ในตอนนั้นเธอกลับมาเกือบที่จะถึงตี 2 ในวันเสาร์ซึ่งวันอาทิตย์เป็นวันที่ทุกคนจะหยุดพักผ่อน เธอได้กลับเข้ามาถึงบ้านพักชั้นล่าง…

ความตายน่าจะเป็นสิ่งหนึ่ง ที่ทุกครอบครัวต้องพบเจอกันในสักวัน สิ่งเหล่านั้นไม่มีใครหลีกเลี่ยงได้และไม่มีใครที่หนีพ้น ซึ่งเรื่องราวเหล่านี้ถือว่าเป็นเรื่องที่ไม่เป็นสิริมงคลและการจัดงานศพรวมไปถึงการเผาก็ต้องพึ่งพาวันและช่วงเวลาตามหลัก จึงจะเผาได้ ถือว่าเป็นเรื่องปกติในความเข้าใจของคนทั่วไป แต่เรื่องนี้เกิดเหตุอาเพศเกิดขึ้น เป็นเรื่องที่เกิดอยู่ในหมู่บ้าน โดยเฉพาะเรื่องความตายของทางญาติๆ ที่ได้กลายเป็นศพงานศพในวันเดียวกัน เรื่องสุดหลอนคืนเผาผี ในวันศุกร์ ของหมู่บ้านโคกนางาม  เรื่องนี้ขอท้าวความประมาณปีพ.ศ 2564 ตอนนั้นทางบ้านมีผู้สูงอายุเสียชีวิต แต่ว่าเหล่าบรรดาญาติๆ อยากจะเอาไว้ประมาณ 1 วันแล้วเผา แม่เฒ่าก็เพิ่งเสียจึงอยากที่จะประหยัดค่าใช้จ่าย ในตอนแรกๆ ก็ไม่ได้คิดอะไร ไม่ว่าจะเผาตอนไหนก็คงจะเป็นเรื่องปกติทั่วไปที่ตามช่วงเวลาสะดวกเท่านั้นก็พอ พระอาจารย์ก็ไม่ได้แย้ง แต่มีสัปเหร่อร้องตะโกนขึ้นมาด้วยเสียงแข็งบอกว่า “ยังไงกูก็ไม่ยอมเผา เพราะว่าเป็นวันศุกร์ แถมยังเป็นวันแรม 1…