Blog

ประสบการณ์ที่น่าหวาดหวั่นเกี่ยวกับคนที่ทำงานไกลบ้าน กับเรื่องราวสยองขวัญนี่แหละที่เป็นอะไรที่ผมไม่ชอบที่สุด แต่สุดท้ายผมก็ได้พบเจอประสบการณ์เหล่านั้นในรูปแบบประสบการณ์ตรงกับการพักโรงแรมไร้ชื่อสุดสยอง ก่อนที่จะเข้ากรุงเทพฯ เพื่อที่จะมาทำงานในวันธรรมดาทั่วไป สวัสดีผมชื่อ แม็ก เป็นหนึ่งในเจ้าหน้าที่ของการไฟฟ้า ซึ่งในช่วงวันหยุดยาวที่ได้พักผ่อนหลังจากทำงานหนักหลากหลายวันในช่วงเวลาก่อนหยุดทำงาน ผมใช้เวลาส่วนใหญ่นั้นกลับบ้านที่พัทลุง เป็นอะไรที่ดีมากๆ เลย แต่ในช่วงเวลาขากลับ ผมนั้นรู้สึกเหนื่อยมากๆแต่ก็เห็นป้ายหลอดไฟกลมที่เขียนคำว่าโรงแรมอะไรสักอย่าง ด้วยความง่วงผมจึงอยากที่จะหาห้องพักและนั่นคือ จุดเริ่มต้นของความสยองขวัญในคืนนั้นที่ทำเอาผมจดจำไม่มีวันลืม เหตุการณ์สุดประหลาด ของโรงแรมไร้นาม  ได้ขับรถเข้าไปในสถานที่จอด ต้องขอบอกเลยว่ารกมาก มีกรงไม้อยู่ด้านข้างและมีเศษกระจกเหมือนซ่อมแซมทำความสะอาด มีประตูวางอยู่ในช่องจอดรถด้านข้าง ที่เหลือว่างหมด ผมไม่คิดอะไร นั่นจึงทำให้ผมนั้นเดินเข้าไปทางด้านหน้า ซึ่งในคืนนั้นมียายที่เป็นเจ้าของที่พักบอกว่าห้องนั้นไฟดับมืดไปหมด ตอนแรกก็คิดอยู่ว่าทำไมถึงมืดๆ ผมบอกว่าไม่เป็นไรเ พราะผมง่วงเลย อยากจะหาที่นอนเท่านั้นเอง…

ต้องขอเท้าความก่อนเลยว่าเรื่องนี้ ผมทราบเรื่องราวบอกเล่ามาจากสัปเหร่อ เกี่ยวกับเรื่องกรรมพยาบาทของคนตายที่แผ่ออกมาอยู่เสมอ โดยเฉพาะเวรกรรมของผู้ที่มีจิตอาฆาต เป็นเรื่องที่สัปเหร่อทุกคนนั้นหวาดกลัว นี่ก็คือเรื่องราวของตำพยาบาลของคนตายท้องกลม สิ่งที่คนไทยส่วนใหญ่เชื่อ จะต้องเอาแม่และลูกออกจากกันไม่ให้ผูกพัน แต่สิ่งนั้นเกิดขึ้นที่โรงพยาบาลของรัฐ มีผู้เสียชีวิตตายท้องกลมภายในโรงพยาบาล ทำให้หลายๆ คนต่างกลัวและไม่กล้านำเด็กออก จึงได้เชิญสัปเหร่อไปผ่าเด็กออกจากท้องแม่ที่โรงพยาบาล นั่นก็กลายเป็นเรื่องที่ติดตามมาจนถึงปัจจุบัน ความตายที่ไม่พรากจากความพันผูก  เรื่องราวของสัปเหร่อที่เล่าให้ฟังตั้งแต่เริ่มแรก มาจากช่วงเวลาประมาณ 3 - 4 ทุ่ม มีผู้หญิงตายท้องกลม เธอนั้นรอคลอดอยู่ แต่เธอก็สิ้นใจในช่วงเวลาต่อมาและเด็กในท้องก็ถูกยืนยันว่า เสียชีวิต เช่นเดียวกัน นั่นทำให้คนในโรงพยาบาลประจำอำเภอเล็กๆ นั้นหวาดกลัวเป็นอย่างมากและสิ่งที่ทำให้หลายๆ คนไม่คาดคิดเกี่ยวกับเรื่องราวในช่วงเวลาที่ผ่านมา นั่นก็คือทั้งโรงพยาบาล…

เรื่องราวเฉียดตายของใครหลายๆ คนอาจจะเกิดขึ้นกับตัวเองในรูปแบบเสี่ยงภัยหรือเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดกับความตาย สิ่งที่ผมได้เจอะเจอเป็นเรื่องราวที่เหล่าบรรดาผองเพื่อนนั้นอยากที่จะเจอกับผีและความตายสักครั้งหนึ่ง สวัสดีผมชื่อต้อม เป็นเด็กหนุ่มวัยรุ่นวัยนักศึกษา ในตอนนั้นผมเป็นหนุ่มวัยเรียนที่สนใจในการเข้ากลุ่มกับบรรดาผองเพื่อนที่จะโตไปเป็นวัยรุ่นและวัยทำงาน เรานั้นจึงอยากที่จะหากิจกรรมบางอย่างทำร่วมกัน สิ่งที่เพื่อนของผมคิดได้ไม่เข้าท่ามากๆ เดินทางไปที่โกดังร้างที่ขึ้นชื่อว่าผีเฮี้ยนในถนนเส้นทางหลวงสายใต้ ลงไปปัตตานี ในตอนนี้ขึ้นชื่อว่าผีดุมากจนไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้ในยามวิกาล จุดเริ่มต้นของความสยดสยองจนเกือบได้ลาจากเพื่อน  ในวันนั้นผมจำได้เป็นอย่างดีว่า พวกเราทั้งหมด 6 คน ได้ซ้อนมอเตอร์ไซค์ 2 คันไปเที่ยวเล่นและไปที่โกดังร้างแห่งนั้น ในช่วงแรกๆ ก็รู้สึกหวาดกลัว แต่ด้วยความเป็นวัยรุ่นคึกคะนองอยากที่จะไปพบเจอประสบการณ์ใหม่ๆแบบมันๆ นั่นจึงทำให้ผมนั้นได้ก้าวไปกับของเพื่อนด้วยใจกล้าครึ่งกลัวครึ่ง แต่ก็เดินตามเขาไป นั่นเป็นสิ่งที่ผมคิดผิดมากๆ เมื่อได้ก้าวไปในบริเวณของโกดัง ก็ได้ยินเสียงเหมือนของตกที่ขนาดใหญ่และมีลมพัดอย่างรุนแรงทำให้บรรยากาศรอบข้างยิ่งน่ากลัวมากเข้าไปจนผมแทบจะหยุดหายใจในทันที แต่นั่นยิ่งทำให้เพื่อนผมสนใจมากยิ่งขึ้น จึงได้ก้าวเข้าไปในบริเวณรอบๆ พวกเราพยายามมองหาทางเข้าไปในโกดังแห่งนั้นที่มีผ้ายันต์ปิดเอาไว้…

เรื่องเล่านี้มาจากประสบการณ์ของตัวผมเอง ผมชื่อไก่ ทำงานเป็นนายหน้าซื้อขายบ้าน ก่อนที่จะขายบ้านผมจะต้องตรวจเช็คซ่อมแซมและรีโนเวทบ้าน ในวันนั้นผมได้ซื้อบ้าน 2 ชั้นมือสองที่มีใต้ถุนบ้านยกสูงขึ้นมาพอที่จะนำรถไปจอดได้เลย ไม่ว่าจะเป็นตัวบ้านทำดลที่ตั้ง เรียกได้ว่าทำเลดีมากๆ ออกแนวทรงมินิมอลเล็กน้อย ก่อนที่ผู้รับเหมาจะเข้ามาทำบ้านหลังนี้ ผมก็ได้พบเจอกับเรื่องประหลาดที่จะทำให้ผมรู้ว่าดวงวิญญาณหลอนนั้นมีอยู่จริง เสียงร้องไห้และเสียงหัวเราะ ของดวงวิญญาณ  หนึ่งสิ่งที่ผมเตรียมใจเอาไว้ตั้งแต่แรกในการมาเป็นนายหน้าซื้อขายบ้านในรูปแบบลักษณะรีโนเวท นั่นก็คือการอยู่ในสถานที่จริงอย่างน้อยสัก 1-2 คืน เพื่อที่จะได้รู้ว่าบ้านเหล่านั้นปลอดภัยและมีจุดซ่อมแซมตรงไหนบ้างหรือมีอะไรที่น่ากังวลใจ แต่สิ่งที่ผมได้เจอก่อนที่จะพบเจอผู้รับเหมาผมรับประกันได้เลยว่าช่างรับเหมาส่วนใหญ่ก็คงจะรับมือกับงานนี้ไม่ไหว เพราะว่ากลางคืนผมได้ยินทั้งเสียงหัวเราะและเสียงสะอื้นมาแต่ไกล ช่วงเวลา 23:00 น. ถึงตี 2 ตี 3 เสียงเหล่านั้นจึงค่อยๆ หายไปเป็นสิ่งที่ทำให้ผมคิดหนักมาก…