Blog

หนึ่งในเรื่องหลอนที่ได้เจอมากับดวงวิญญาณที่ไม่ได้กลับไปหาญาตินั้นมีอยู่เป็นจำนวนมาก ในครั้งนี้ผมจะมาเล่าถึงประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องหลอนตอนที่ผมไปทำงานอยู่ที่ประเทศกัมพูชา ข้างในห้องที่เป็นบ่อนการพนันที่ปอยเปตนั้น จะมีชั้นบนที่เป็นโรงแรม

สวัสดีผมชื่อ ต้า เป็นหนึ่งในผู้ที่ทำความสะอาดและดูแลลูกค้าคนไทย แถมยังมีหน้าที่ในการดูแลห้อง ผมไปทำงานที่ปอยเปตที่โรงแรมเป็นบอลคาสิโนชั้นล่างมีการเล่นพนันกันอย่างคับคั่งและข้างบนนั้นถือว่าเป็นที่พักของเราบรรดาอาเสี่ย ที่หิ้วผู้หญิงมานอน เรียกได้ว่าเป็นแหล่งรวมของเรื่องราวต่างๆ อย่างแท้จริง

แต่ที่นั่นก็มีพิธีกรรมแปลกๆ นั่นก็คือการจุดธูปกับหัว เมื่อมีแขกเข้าพัก ในช่วงแรกๆ ที่ผมไปทำงานก็เห็นรุ่นพี่และเหล่าบรรดาเพื่อนร่วมงานชาวกัมพูชา ทำในลักษณะนี้เป็นประจำ แต่เมื่อตอนที่ผมถามถึงเรื่องนี้ก็ไม่มีใครกล่าวถึงเรื่องราวให้ผมฟัง เกี่ยวกับการทำแบบนี้ภายในที่อยู่ของพนักงาน นั่นทำให้ผมสงสัยมาก แต่ผมก็ไม่ได้ทำตามแต่อย่างใด

ในช่วงเวลาคืนหนึ่งของเดือน 9 ผมก็ได้มีโอกาสเข้าเวรรอบดึกตอน ช่วงผลัดเปลี่ยน ในตอนนั้นทุกคนก็กลับกันหมด ยกเว้นตัวผมที่อยู่ประจำชั้น ผมไม่ได้เชื่อในสิ่งที่เขาทำ จึงได้รับหน้าที่ไปเก็บกวาดห้องตอนกลางคืนนั่นเอง แต่สิ่งที่ผมเปิดเข้าไปในชั้น 3 ห้อง 314 คือบรรยากาศที่อึมครึมภายในห้องดูน่าหวาดหวั่นใจมาก

แต่ด้วยความเป็นมืออาชีพ ผมก็ไม่ได้สนใจทางด้านบรรยากาศ รีบทำความสะอาดเก็บผ้าปูที่นอนเก็บหมอนเป็นอันดับแรก ล้างห้องน้ำในขั้นตอนต่อมา สิ่งที่ผมรู้สึกประหลาดใจ นั่นก็คือประตูตู้เสื้อผ้านั้นกระพือเอง ทั้งที่ในห้องไม่ได้เปิดแอร์หรือมีลมพัดเลยแม้แต่น้อย ผมก็พยายามดูดฝุ่นรอบๆ ตัวและเอาที่ดูดฝุ่นยื่นเข้าไปบริเวณขอบใต้เตียง เหมือนกับไปสะดุดเหมือนมีอะไรคว้าท่อดูดฝุ่นไว้ ด้วยความตกใจจึงถอยหลังออกมาแล้วค่อยก้มดู แต่ในช่วงนั้นก็ไม่มีอะไรอยู่ใต้เตียง ผมรู้สึกประหลาดใจเหมือนกับตัวเองคิดไปเองยังไงยังงั้น

แต่สิ่งที่ผมหลอนที่สุด หลังจากที่เงยหน้าและหันหลังกลับ นั่นก็คือผมเจอผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้าเละเทะ เหมือนกำลังพยายามที่จะเข้ามาใกล้ผมมากยิ่งขึ้น ในตอนนั้นผมหวาดกลัวสุดขีดเลย ผมรีบตัดสินใจกระโจนออกไปด้านข้างทางด้านขวา แล้ววิ่งออกจากประตูห้องโดยไม่คิดชีวิต ในตอนนั้นหลายคนได้ยินเสียงผมลั่นโรงแรม

หลังจากนั้นก็มีรุ่นพี่ที่เคยขึ้นเวร ต่างก็มาอธิบายให้ฟังว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเฮี้ยนของโรงแรมนี้ เพราะถ้าหากน้องใหม่ไม่ได้เจอก็จะไม่บอกเล่าอะไรแม้แต่น้อย แต่ส่วนใหญ่มักที่จะเจอแล้วก็ไม่มีใครกล้าทำงานที่นี่ต่อ จึงอยากที่จะลองวัดใจดูว่าจะเจอหรือไม่ นี่คือคำตอบของรุ่นพี่ที่ให้คำอธิบายผมมา ผมนั้นรีบลาออกจากที่นั่นโดยทันที สิ่งที่ผมเจอนั้นมันน่ากลัวมาก ทำเอาผมไม่กล้านอนโรงแรมที่ไหนอีก ในเส้นทางการเดินทางเข้ากรุงเทพฯ ในตอนนั้นผมหวาดกลัวมากๆ เลย