ผมตื่นขึ้นไม่ได

You are currently viewing ผมตื่นขึ้นไม่ได

กานต์เป็นนักศึกษาปีสุดท้ายที่เพิ่งผ่านช่วงสอบมาราธอนติด ๆ กันมา ด้วยความเหนื่อยล้าจากการอ่านหนังสือและการนอนดึกสะสม เขาจึงตัดสินใจกลับบ้านมานอนพักผ่อนให้เต็มที่ กานต์ทิ้งตัวลงบนเตียงและหลับลงไปอย่างรวดเร็ว

เขาฝันว่าเขากำลังเดินอยู่ในห้องที่คุ้นเคย ห้องนอนของเขาเอง ทุกอย่างในห้องดูปกติ ยกเว้นความรู้สึกอึดอัดที่กานต์ไม่สามารถอธิบายได้ ขณะที่เขากำลังสำรวจห้อง เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้น กานต์เดินไปเปิดประตูและพบว่าห้องข้างนอกเป็นความมืดมิด เขาตัดสินใจเดินกลับมานอนต่อและคิดว่ามันเป็นเพียงฝันธรรมดา

ผี

แต่เมื่อกานต์ลืมตาตื่นขึ้นมา เขารู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง ร่างกายของเขาขยับไม่ได้ เขาพยายามที่จะลุกขึ้นจากเตียงแต่เหมือนมีพลังบางอย่างกดทับร่างของเขาไว้ เสียงหัวใจของเขาเต้นดังลั่นในหู เขาพยายามขยับแขน ขยับขา แต่ไม่มีส่วนไหนของร่างกายที่ตอบสนอง แม้แต่เสียงก็ไม่สามารถเปล่งออกมาได้

ฝันร้าย กานต์คิดในใจ แต่ฝันนี้มันสมจริงเกินไป สติของเขายังคงแจ่มชัด รู้ตัวทุกวินาทีที่ผ่านไป เขาพยายามหลับตาลงแล้วบังคับตัวเองให้ตื่น แต่ยิ่งพยายามเท่าไหร่ ร่างกายก็ยิ่งไม่ตอบสนองเหมือนถูกขังอยู่ในร่างที่ไร้การเคลื่อนไหว

ผี

เวลาผ่านไปช้า ๆ เสียงแผ่วเบาเริ่มดังขึ้นจากมุมห้อง มันเป็นเสียงที่เหมือนคนกระซิบ เสียงที่ดูเหมือนอยู่ใกล้แค่ข้างหู กานต์พยายามเพ่งมองไปที่มุมห้องที่มืดสนิท เขาเห็นเงาดำบางอย่างเคลื่อนที่ในความมืด เงานั้นดูเหมือนจะเป็นร่างคน แต่มีรูปร่างบิดเบี้ยว มือที่ยาวผิดปกติและดวงตาที่เป็นสีขาวโพลน

ตื่นขึ้นสิวะ…” กานต์พยายามบอกตัวเองซ้ำ ๆ ใจเขาหวังว่านี่จะเป็นเพียงความฝัน ถึงแม้เสียงกระซิบแผ่ว ๆ จะยังคงดังก้องในห้อง เขาเริ่มรู้สึกถึงแรงกดทับที่เพิ่มขึ้น ร่างของเขาถูกดึงลึกลงไปในเตียง เหมือนมีบางอย่างอยู่ใต้พื้นเตียงกำลังพยายามดึงเขาลงไป

ผี

กานต์พยายามรวบรวมพลังทั้งหมดเพื่อจะขยับตัว เขาร้องตะโกนในใจอย่างสุดเสียง พยายามปลุกตัวเองให้ตื่น แต่เงาดำในมุมห้องเริ่มขยับเข้ามาใกล้ ใกล้จนเขาได้ยินเสียงหายใจแผ่ว ๆ มันหยุดอยู่ข้างเตียงของเขาแล้วมองลงมาด้วยดวงตาขาวโพลน รอยยิ้มที่บิดเบี้ยวและเสียงกระซิบแผ่ว ๆ “กานต์… อยู่ด้วยกันนะ…”

กานต์รวบรวมพลังครั้งสุดท้าย พยายามลุกขึ้นและตะโกนจนสุดเสียง ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป

ผี

 

เมื่อเขาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขายังคงนอนอยู่บนเตียงเหมือนเดิม แต่ร่างกายของเขาเคลื่อนไหวได้แล้ว อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกอึดอัดและภาพเงาดำนั้นยังคงอยู่ในความทรงจำของเขาอย่างชัดเจน

ตั้งแต่นั้นมา กานต์ก็กลัวที่จะนอนหลับทุกคืน เพราะเขาไม่แน่ใจว่าครั้งหน้า…เขาจะสามารถตื่นขึ้นมาได้หรือไม่