ค่ำคืนหนึ่งที่เงียบสงัด แสงจันทร์สลัว ๆ ส่องผ่านหน้าต่างห้องนอนของเมย์ เธอนอนมองดูเงาของต้นไม้อยู่บนเตียงที่สะท้อนอยู่บนผนัง ท่ามกลางเสียงนาฬิกาเดินติ๊กต๊อก ช้า ๆ ขับกล่อมให้เธอรู้สึกง่วงนอน หางของ มูน แมวที่เธอรักที่สุด
กระดิกอยู่ปลายเตียงเหมือนกับทุกคืน ซึ่งมูนก็เป็นแมวขนสีเทา ตาเหลือง มีนิสัยขี้อ้อน ชอบนอนขดอยู่ใกล้ ๆ ตัวเมย์เสมอ
ทุกอย่างก็ดูปกติ จนกระทั่งเมย์ได้ยินเสียงกรงเล็บข่วนที่หน้าต่าง มันไม่ใช่เสียงที่เธอคุ้นเคย แต่เสียงนั้นดังมาจากข้างนอก ทำให้เธอลุกขึ้นนั่งด้วยความงุนงง เธอหันไปมองที่หน้าต่าง มองไม่เห็นอะไรนอกจากเงามืดและกิ่งไม้ที่ไหวตามลม
เมย์รู้สึกไม่สบายใจ เธอลุกจากเตียงเดินไปปิดม่านแล้วกลับมานอนต่อ ขณะที่เธอนอนลง เธอสังเกตเห็นว่ามูนยังคงนอนอยู่ที่เดิม แต่คืนนี้ดูไม่เหมือนปกติ ขนของมูนดูยุ่งเหยิง ดวงตาที่เคยใสแจ๋วกลับดูดำมืดจนเธอรู้สึกแปลกใจ
“มูน? เป็นอะไรไปหรือเปล่า?” เมย์กระซิบเรียกมัน แต่แมวตัวนั้นไม่ขยับตัว ไม่มีเสียงตอบรับ มันแค่จ้องมาที่เธอด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
ในตอนนั้นเอง เมย์ได้ยินเสียงแมวร้องขึ้นจากนอกห้อง เธอขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เพราะมันเป็นเสียงของมูนที่เธอจำได้ เสียงนั้นฟังดูเหมือนมันกำลังอยู่ในความทุกข์ เมย์รีบลุกจากเตียงและเดินไปเปิดประตูห้อง แต่สิ่งที่เธอเห็นข้างนอกทำให้เธอตัวสั่นไปทั้งร่าง
มูนตัวจริงยืนอยู่หน้าประตู ดวงตาสีเหลืองของมันส่องสว่างในความมืด มันดูเหมือนกำลังตื่นตกใจและหวาดกลัว เมื่อเธอหันกลับไปมองที่เตียง แมวตัวที่เธอคิดว่าเป็นมูนกำลังลุกขึ้นยืนช้า ๆ ท่าทางของมันดูไม่เป็นธรรมชาติ เหมือนมีบางอย่างที่ผิดปกติกับร่างของมัน ขนสีเทาที่เธอเคยคุ้นเคยเริ่มเปลี่ยนไป กลายเป็นสีคล้ำเหมือนหมอกหนา และดวงตาของมันที่เคยมืดมิดก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงสด
เมย์ถอยหลังช้าๆ ด้วยความหวาดกลัว เธอพยายามรวบรวมสติและมองดูแมวตัวนั้นอย่างตั้งใจ
‘นั่น…ไม่ใช่มูน’ เธอคิดในใจด้วยความตกใจ
แมวปลอมเริ่มก้าวเข้ามาใกล้ ใบหน้าของมันบิดเบี้ยวไปมา กลายเป็นภาพที่น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก มันส่งเสียงขู่ต่ำๆ ที่ทำให้เมย์รู้สึกเหมือนหัวใจของเธอกำลังจะหยุดเต้น
เธอรีบวิ่งไปหามูนตัวจริงที่ยืนอยู่หน้าประตู แล้วอุ้มมันขึ้นมาในอ้อมแขน ขณะที่แมวปลอมก้าวเข้ามาใกล้ทุกทีๆ ดวงตาสีแดงของมันจ้องมาที่เธออย่างไม่ละสายตา
เมย์รีบปิดประตูห้องนอน ล็อกกลอนแน่น แล้วถอยหลังไปพิงกำแพง หัวใจเต้นรัวไม่หยุด เสียงข่วนที่ประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงครางของบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ใช่แมวจริงๆ
ในคืนนั้น เมย์ไม่ได้นอนทั้งคืน เธอนั่งกอดมูนไว้แน่น หวังว่าประตูจะสามารถกันสิ่งที่อยู่อีกฝั่งได้ แต่เสียงข่วนประตูที่ดังต่อเนื่อง ทำให้เธอรู้ว่าความสยองยังไม่จบลงเพียงเท่านี้เลย…