โต้งเป็นนักเรียนมัธยมปลายที่มักจะมีปัญหากับการทำการบ้านเสมอ โต้งจึงมักจะขอลอกการบ้านเพื่อนอยู่บ่อยครั้ง โดยครั้งล่าสุดเขาก็ได้ขอลอกการบ้านจากดิว เพื่อนในกลุ่มที่ทำการบ้านเสร็จก่อนเวลาทุกครั้ง ซึ่งดิวก็ไม่เคยปฏิเสธเขาเลย
แต่ในวันหนึ่งที่โต้งลืมทำการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ที่ต้องส่งพรุ่งนี้เช้า ขณะที่เขากำลังนั่งคิดว่าจะไปขอลอกใครดี เขาก็นึกถึงดิวขึ้นมา แต่ดิวไม่ได้มาโรงเรียนวันนี้ โต้งจึงพยายามโทรหาเขา แต่ก็ไม่มีใครรับสาย โต้งจึงตัดสินใจส่งข้อความขอให้ดิวถ่ายส่งการบ้านมาให้ลอกหน่อย
เวลาผ่านไปไม่นาน โต้งก็ได้รับข้อความตอบกลับ เป็นไฟล์ภาพถ่ายการบ้านที่ดิวส่งมาให้ โต้งรู้สึกดีใจที่ได้การบ้านมาทันเวลาและเขาก็รีบลอกอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้ตรวจทานอะไรมากนัก
เช้าวันถัดมา โต้งนำการบ้านไปส่ง ครูคณิตศาสตร์รับการบ้านของทุกคนไปตามปกติ แต่เมื่อถึงเวลาคาบเรียนจบ ครูก็เรียกโต้งไว้คุยกันในขณะที่พื่อนคนอื่นกำลังเดินลงไปเตรียมตัวเรียนพละกันต่อ
“โต้ง การบ้านของเธอมันแปลก ๆ นะ” ครูกล่าวพร้อมยื่นกระดาษที่โต้งส่งไปกลับมา โต้งมองกระดาษนั้นด้วยความงุนงง ทุกอย่างที่ลอกจากดิวมันควรจะถูกต้อง แต่ข้อความบนกระดาษนั้นกลับดูผิดปกติ ตัวหนังสือบางส่วนดูเหมือนมีรอยขีดข่วนและบางจุดเหมือนมีรอยเลือดจาง ๆ จนทำให้โต้งรู้สึกหนาวสั่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อกลับถึงบ้าน โต้งลองโทรหาดิวอีกครั้งเพื่อถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ไม่มีใครรับสาย ในคืนนั้นที่โต้งนอนอยู่ในห้อง เขาก็ได้ยินเสียงการแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ ข้อความหนึ่งปรากฏขึ้นมาว่า
“จะลอกการบ้านมั้ย?“
ข้อความนี้ถูกส่งมาจากหมายเลขของดิว โต้งรู้สึกแปลกใจ เพราะเขาไม่เคยเห็นดิวเป็นฝ่ายเสนอมาก่อนเลย แต่สุดท้ายโต้งก็ตอบกลับไปว่า “ได้สิ ส่งมาเลย”
ไม่นานไฟล์ภาพการบ้านก็ถูกส่งมาอีกครั้ง แต่คราวนี้เมื่อโต้งเปิดดู เขากลับเห็นภาพการบ้านที่เต็มไปด้วยตัวเลขและสมการที่ผิดปกติ ตัวเลขบางตัวหายไป บางตัวถูกขีดฆ่าและทุกแผ่นกระดาษมีคราบเลือดเลอะอยู่ โต้งเริ่มรู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล
ทันใดนั้นเอง เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น โต้งรู้สึกหนาวไปทั้งตัว เขาค่อย ๆ ลุกไปเปิดประตู แต่เมื่อเปิดออก เขากลับไม่เห็นใครนอกจากความว่างเปล่า แสงไฟจากห้องนั่งเล่นสลัวลง ขณะที่โต้งกำลังจะปิดประตู เสียงกระซิบเบา ๆ ดังมาจากด้านหลังเขา
“จะลอกการบ้านมั้ย…“
โต้งหันกลับไปมองด้วยความหวาดกลัว แต่สิ่งที่เขาเห็นกลับไม่ใช่ดิว แต่เป็นเงาร่างของคนที่หน้าตาบิดเบี้ยว ดวงตาดำมืด และยิ้มอย่างน่ากลัว ร่างนั้นค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้โต้ง เสียงกระซิบก้องในหัวซ้ำ ๆ
“จะลอกการบ้านมั้ย…”
ตั้งแต่คืนนั้น โต้งก็ไม่มาโรงเรียนอีกเลย
