เสียงฝีเท้าดังก้องในห้องโถงของโรงเรียนที่เงียบสงบยามค่ำคืน ผมกับเพื่อน ๆ ตัดสินใจมาเล่นซ่อนหาในโรงเรียนหลังเลิกเรียนตามคำท้าของเพื่อนสาวที่แอบฟังพวกเราวางแผนว่า “พวกมึงไม่กล้าเข้ามาในโรงเรียนตอนกลางคืนกันจริง ๆ หรอก”
ตอนแรกมันก็ฟังดูเป็นความคิดที่น่าตื่นเต้น แต่ทันทีที่ผมเดินมาเห็นความมืดกลืนกินทางเดินแคบ ๆ ผมก็เริ่มรู้สึกเสียวสันหลังซะก่อน
“มึงไปซ่อนก่อนเลย เดี๋ยวจะเริ่มนับแล้ว” เพื่อนของผมพูดพลางหันหลัง ผมและเพื่อนอีก 4-5 คนก็รีบวิ่งไปหาที่ซ่อน
ทันทีที่ผมมองเห็นแถวของล็อกเกอร์เก็บของ ผมก็ตัดสินใจเข้าไปแอบในนั้น ผมแทรกตัวเข้าไปในพื้นที่แคบ ๆ และค่อย ๆ ปิดประตูหลวม ๆ เอาไว้ให้พอออกไปได้
ภายในล็อกเกอร์อึดอัดมาก แสงจากข้างนอกแทบไม่ส่องเข้ามา ผมหายใจตื้น ๆ และพยายามอยู่นิ่งที่สุด รอให้เพื่อน ๆ ออกตามหาผม เสียงนับถอยหลังของเพื่อนหายไปในระยะไกล แล้วเสียงฝีเท้าก็ค่อย ๆ เงียบลง ทิ้งไว้แต่ความเงียบงันที่อึดอัด
ผ่านไปไม่กี่นาที ผมเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ กลิ่นเหม็นอับที่เหมือนกับกลิ่นเหงื่อและสิ่งสกปรกเริ่มแผ่ซ่านออกมา ผมพยายามไม่คิดมาก มันคงเป็นกลิ่นของเก่า ๆ จากของที่เคยถูกเก็บในล็อกเกอร์นี้
แต่แล้วผมได้ยินเสียงบางอย่าง… เสียงลมหายใจแผ่ว ๆ อยู่ใกล้ ๆ หัวใจผมเต้นแรงขึ้น
“ใครมาซ่อนแถวนี้เปล่าวะ?” ผมพึมพำกับตัวเอง มีเพื่อนคนไหนมาตรงนี้ด้วยเหรอ? ตอนแรกก็ไม่เห็นนะ หรือมันจะย่องมาทีหลัง?
เสียงลมหายใจยังคงดังต่อเนื่อง ผมเริ่มหนาวสั่นทั้งที่อากาศภายในควรจะร้อนอบอ้าว ผมรู้สึกถึงอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ข้างหลัง
ทันใดนั้นผมรู้สึกถึงแรงกดบนไหล่อันหนักและเย็นเฉียบ เหมือนมีใครสักคนจับอยู่ ผมหยุดหายใจ ความกลัวพุ่งขึ้นมาจับใจ ผมไม่กล้าหันไปมองเลยว่าเกิดอะไรขึ้น
เสียงกระซิบเย็นชาดังขึ้นข้างหู “ทำไมเธอถึงเข้ามาในนี้?”
หัวใจผมเหมือนหยุดเต้น ผมพยายามผลักประตูล็อกเกอร์ออก แต่ประตูกลับไม่ยอมขยับ ผมผลักสุดแรง แต่เหมือนมีมือมองไม่เห็นดึงมันไว้
“ออกไป…” เสียงกระซิบย้ำอีกครั้ง คราวนี้เสียงนั้นฟังดูเย็นเยียบและทรงพลังมากขึ้น
ในความตื่นตระหนก ผมทุบประตูล็อกเกอร์หวังให้เพื่อนมาช่วย เสียงทุบดังก้องในล็อกเกอร์แต่ก็ไม่มีใครได้ยิน ผมเริ่มหายใจไม่ออก ขณะที่ความมืดในล็อกเกอร์ดูเหมือนจะกลืนกินผมทีละนิด
ทันใดนั้น ประตูล็อกเกอร์เปิดออก เพื่อนของผมยืนอยู่ข้างนอกด้วยสีหน้างุนงง
“แกทำอะไรอยู่ในนั้น? ทุบประตูเสียงดังไปหมด”
ผมรีบวิ่งออกมา หัวใจเต้นแรง แต่เมื่อผมหันกลับไปมองล็อกเกอร์…มันว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ในนั้นเลย
ผมยืนนิ่ง ขนลุกเกรียว รู้สึกได้ว่าบางอย่างยังคงอยู่ในล็อกเกอร์นั้นอยู่
